Kodowanie

Wynudziłem się już tym siedzeniem w pudełku. Ile można? Na szczęście poczułem, że ktoś mnie przenosi. Usłyszałem dzieci. Hurra! Będą zajęcia ze mną.

Ale co to? Dzieci nie wiedzą, gdzie jestem. Biegają po całej Bibliotece ze śmiechem i szukają wskazówek. Chciałbym do nich zawołać: tutaj! Ale zapomniałem, jak się wydaje dźwięki. Pobiegli do wielkiego misia. Słyszę, że znaleźli już dwa roboty! Hej, ale jeszcze ja! Jestem schowany blisko drzwi.

Uff! Dobrze, że pani bibliotekarka czuwa. Znaleźliście mnie. Trutututu. Cześć to ja Photon. Jestem robotem.

Widzę, że macie kolorowankę z moją historią. Tak było… Chciałem zwiedzić Układ Słoneczny i Waszą piękną planetę. Wsiadłem do błyszczącej rakiety i wziuuu… poleciałem. Po drodze zderzyłem się z asteroidą, straciłem kontrolę i… boom! Spadłem na Ziemię z wielkim hukiem. Niewiele pamiętam, ale chętnie dowiem się wszystkiego o miejscu, gdzie wylądowałem.

Pokażecie mi, jak omijać asteroidy? To świetny pomysł i bardzo przydatna w kosmosie umiejętność. Jeden z Was steruje, pokazując strzałki, a reszta jest robotami i ma się poruszać odpowiednio. Krok w prawo, krok w lewo, do przodu, do tyłu… Chyba coś mi świta w programie.

Teraz sobie przypominam: strzałka w lewo – ruch w lewo, strzałka w prawo – ruch w prawo, do przodu, do tyłu. Och, to takie proste. O, ale uwaga, jak się roboty rozpędzą, to mogą na coś wpaść.

Trenujemy omijanie asteroidów. Stoicie na planszy i udajecie kosmiczne skały, a jeden z Was na tablecie pokazuje mi, jak jechać. Widzę, że nie tak łatwo Wam wytrwać w bezruchu. Wytrzymajcie jeszcze chwilę bez biegania, bardzo przyjemnie mi się jeździ po planszy i Was omija. Zrobiliście tunel stojąc jeden za drugim w rozkroku? Super! Kolego, steruj, to przejadę pod spodem.

Dziękuję, że nauczyliście mnie omijania kosmicznych przeszkód. Następnym razem już nie rozbiję mojej rakiety.

Dziś było mnóstwo śmiechu i zabawy. Włożyli mnie z powrotem do pudełka, ale obiecali, że przyjdą za tydzień. Już się nie mogę do czekać. Trutututu.